Strona Kibiców Rugby

– Dystans między nami a najlepszymi na świecie to profesjonalizm – mówi Karolina Jaszczyszyn, kapitan kobiecej reprezentacji Polski w rugby siedmioosobowym, która po raz pierwszy została zaproszona do udziału w prestiżowym cyklu World Rugby Sevens Series. Polki marzą także o igrzyskach olimpijskich w Paryżu.

Jakub Wojczyński: Chciałem zacząć od innego pytania, ale przy umawianiu się na rozmowę wspomniała pani o pracy, więc najpierw o tym temacie. Skoro chodzicie do pracy to jesteście profesjonalistkami czy amatorkami?

Karolina Jaszczyszyn: Można powiedzieć, że to sport półprofesjonalny. Dostajemy stypendia od ministra sportu za wyniki na mistrzostwach Europy. Od czterech lat jest regularnie coraz wyższe, ale to zawsze jest niepewność, bo dostajemy tylko na rok. Trenujemy bardzo profesjonalnie, ale wszystkie pracujemy i tę pracę, a nie rugby traktujemy jako pierwszy zawód. Ja muszę brać na wyjazdy urlop bezpłatny, a pracuję na co dzień w szkole podstawowej jako nauczyciel wychowania fizycznego. Jestem pasjonatką sportu. Uczę dzieci z pasji. Chciałabym, żeby dokładnie wiedziały, jak to jest trenować, ćwiczyć, rozumieć sport.

Skoro to tylko drugie zajęcie, wymaga wiele zaangażowania i ustępstw, to dlaczego po tylu latach ciągle chce się pani tak poświęcać?

Nie wiem, czy był albo jest pan częścią czegoś większego, wyjątkowego, ale my właśnie tak się czujemy. Mamy wspaniałego trenera Janusza Urbanowicza. W kadrze jest 11 zawodniczek z Gdańska, trener z Gdańska, niemal wszyscy w sztabie z Trójmiasta. Świetnie się rozumiemy. Trener jest z nami od 11 lat i dobrze dobrał charaktery. Trenujemy dla siebie i dla niego. To co tworzymy jest niezwykłe. Jest trochę tak, że spotkali się Jasiu, Karolina, Ania i chcą razem podbić świat.

Jedenaście lat temu to był już prawdziwy sport czy tylko zabawa?

Gdy kilka lat temu awansowałyśmy do najwyższej ligi europejskiej, to skończyłyśmy się bawić, a zaczęłyśmy prawdziwy sport. W latach 2009-2015 rugby było wielką zabawą i ta zabawa przyciągnęła wiele osób. Zawsze się świetnie razem bawiłyśmy, a trener wpajał nam wiele zasad, to był taki minimalny profesjonalizm. Sprawił, że umiemy się bawić, ale mamy też jakieś cele do zrealizowania. W 2016 roku objął funkcję trenera kadry i wiele się zmieniło. Jest wizjonerem. Chciał stworzyć z nas drużynę, która będzie osiągać europejskie wyniki i to się udało.

Większość kadry stanowią zawodniczki zespołu Biało-Zielone Ladies Gdańsk, który jest nietypowy.

Tak, tworzą go same zawodniczki. Np. ja prowadzę konto na Facebooku, inna zawodniczka jest prezesem, inna księgową, inna sekretarzem. To było marzeniem trenera i naszym, że będziemy tworzyć klub same. Kiedyś byłyśmy w Lechii Gdańsk, ale po prostu nas wydalono. To klub z męską drużyną, który nam pomagał, ale w końcu z tego zrezygnował z wielu przyczyn niesportowych, finansowych.

Żałują?

Być może tak, ale to już odległe czasy. Dzisiaj RC Lechia Gdańsk to też inny klub, z nowym zarządem. Teraz wspólnie staramy się rozwijać rugby w Trójmieście w dwóch osobnych klubach. Miasto Gdańsk nas bardzo docenia. W tym roku zdobyłyśmy po raz jedenasty mistrzostwo Polski, zdobyłyśmy srebro mistrzostw Europy, byłyśmy drugie w turnieju rangi Ligi Mistrzów. Ten rok jest najlepszy, najbardziej wyjątkowy. Każda z nas włożyła w to bardzo dużo, praktycznie każdy weekend to kadra, jakieś zgrupowanie, turniej.

A jak środowisko reaguje na to, że tak zdominowałyście ligę i kadrę?

Przed 2016 rokiem był inny trener kadry i powoływał zawodniczki z różnych klubów. Nasz trener śledzi jednak rugby na świecie i chce iść w ślady czołówki. Najlepsze reprezentacje robią tak, że zawodniczki nie grają w ogóle w klubach, one są ciągle zgrupowane razem. Tak robią Irlandki, Hiszpanki, Angielki. U nas stworzenie takiej kadry nie było możliwe. Trener zrobił to więc inaczej i zrobił taki zespół klubowy w Gdańsku. Czołowe zawodniczki z innych klubów chciały i chcą do nas przychodzić. Chociażby w zeszłym roku zapłaciłyśmy 8000 złotych za 17-letnią zawodniczkę z Krakowa. To Julia Druzgała, która wtedy miała tylko talent, ale rozwinęła się niesamowicie i teraz gra u nas w pierwszym składzie. Niektóre kluby są strasznie złe, że wykupujemy, ale są też tacy jak np. trener z Łodzi, którzy są dumni, że ich zawodniczki trafiają do nas i kadry. Teraz przed Dubajem miały być trzy dziewczyny z Legii, ale dwie wykluczyły sprawy zdrowotne. Zagrała tylko Tamara Czumer, która mieszka w Warszawie i spełnia się tam pracując. Jest przemiłym człowiekiem i dogadujemy się bez problemu.

Polska liga jest już dla was za ciasna. W przyszłym roku zagracie w lidze rosyjskiej. Jak do tego doszło?

Od jedenastu lat zdobywamy mistrzostwo Polski, a nasz trener bardzo dobrze zna trenera CSKA Moskwa. W rozmowie pojawił się temat wspólnej ligi i podjęliśmy temat. Wszystko jest gotowe, wystartujemy w kolejnym sezonie od kwietnia. Wstępnie zagramy w czterech turniejach, ale zobaczymy, bo przyszły rok to mistrzostwa świata, więc trzeba czekać na decyzje światowej federacji w sprawie terminów World Series.

Pani wraz z dwoma koleżankami wystąpiła miesiąc temu w barwach francuskiego zespołu Barbarians. Duże przeżycie?

Tak. Bardzo szczególne wyróżnienie. Trener Francuzek powoływał zawodniczki pod względem umiejętności, ale także tak jak chciałby ustawić przeciwnika, żeby był to niewygodny zespół dla jego drużyny. Grałyśmy z wicemistrzyniami olimpijskimi na ich pełnym stadionie, a wcześniej trenowałyśmy tylko przez trzy dni i nie znałyśmy się dobrze. Przegrałyśmy, ale to był nasz dobry mecz. Ja się cieszę, bo z naszą polską trójką na boisku przewaga rywalek była niewielka.

Byłyście w Dubaju, wygrałyście tam turniej Invitational i oglądałyście z bliska World Series. Tamte zespoły wyglądały na żywo na będące w zasięgu?

W styczniu w Maladze zagramy w grupie z Irlandią, Hiszpanią i Australią i to jest dobra grupa. Z Hiszpanią powalczymy, to młody zespół. Gramy z nimi często, wyniki były na styku. Mają jednak doświadczenie, a my to świeżaki. Irlandia to bardzo dobry zespół. Przegrałyśmy w finale turnieju w Elche 0:26, ale wynik nie pokazywał, że grałyśmy źle. Australia to dla nas poziom nieosiągalny.

Z perspektywy przed turniejowej wydawało się wam, że jesteście w stanie wygrać w Dubaju?

Tak. Jechałyśmy tam z taką realną szansą. Przed turniejem przez zamknięcie ZEA przed lotami Afryki zmieniono podział na grupy i przez to trafiłyśmy do silniejszej grupy. Gdy wygrałyśmy z zespołem Phoenix to poczułyśmy się bardzo pewne i trochę się rozluźniłyśmy. Przegrałyśmy z zespołem z Francji, ale szczęście sprzyja lepszym i małymi punktami awansowałyśmy do finału. W finale wygrałyśmy z rezerwowymi zespołem z Rosji, ale tam wcale nie grały słabe zawodniczki. Niektóre były nawet powoływane do kadry na World Series. Zrobiłyśmy bardzo dobrą analizę, miałam wrażenie, że inne zespoły nie przygotowały się do swoich meczy z nimi.

Jak się pani podobała atmosfera całego weekendu z rugby w Dubaju?

Byłam tam już trzeci raz, więc wiedziałam, jak to wygląda. Duże pozytywne wrażenie. Organizatorzy podali, że stadion w trzy dni odwiedziło 100 tysięcy osób, a jeden bilet kosztował 600 złotych. Pod względem atmosfery nie wiem, czy można to nawet porównać z piłkarskim Euro w Polsce. Na trybunach świetna zabawa, kibice rugby uwielbiają się przebierać. Mam wrażenie, że na piłce nożnej w Polsce wsparcie jest jednostajne, a tam ciągle coś się dzieje. I można spokojnie podejść do bandy, by oglądać mecz z bliska. Kultura rugby jest niesamowita.

Także na boisku, prawda?

Tak. Gra się twardo, ale są zasady, których się przestrzega. Nawet jeśli się kogoś przypadkiem np. szarpnie kogoś za włosy, to po zakończeniu meczu wszyscy się ściskają i dziękują sobie nawzajem. Kultura osobista i fair play jest na wysokim poziomie. Nie da się tego porównać z inną dyscypliną, może trochę z judo. Podoba mi się, że na boisku nikt nie udaje, a sędzia jest jak Bóg i wszyscy go słuchają. Nie ma chamstwa, bo rugby to ogólnie pojęte wsparcie i szacunek.