Reprezentowanie Polski ma dla mnie głębsze znaczenie. Jest to sposób na duchowe połączenie się z dziadkiem i ścisłe nawiązanie do korzeni mojej rodziny, która pochodzi ze Skoczowa.
- Moim marzeniem było grać w reprezentacji Polski i niesamowicie ciężko pracowałem, aby dojść do tego punktu – mówi Daniel Tomanek, którego dziadek pochodził z Polski. Rugbysta oraz jego ojciec urodzili się już w Szkocji.
- Jak Tomanek trafił do Polski? – Wiosną zawieszono rozgrywki ligowe w Szkocji w związku z COVID-19. Zobaczyłem ogłoszenie na portalu Rah Rah Rugby o możliwości przyjazdu do Lublina. Skontaktowałem się z Duaine’em Lindseyem i przeprowadziłem z nim pozytywną rozmowę na temat Ekstraligi. Skorzystałem z oferty, która nie kolidowała z moimi studiami w Szkocji – tłumaczy.
- W reprezentacji Polski w rugby gra kilku zawodników pochodzących z Wielkiej Brytanii. Oprócz Tomanka są to Duaine Lindsay, Tom Fidler, Ross Cooke, Sam Stelmaszek oraz Ed Krawiecki.
PIOTR WESOŁOWSKI: Wielokrotnie podkreślał pan, że choć urodził się w Szkocji, czuje dumę z powołania do reprezentacji Polski, o którego wolność walczył pański dziadek. Stanisław Tomanek podczas II wojny światowej służył w marynarce wojennej RP...
DANIEL TOMANEK (rugbysta Edach Budowlanych Lublin): Dostałem szansę reprezentowania kraju, z którego wywodzi się moja rodzina i jestem z tego powodu bardzo dumny. Tak jak z dumą walczył o Polskę mój dziadek. Po wojnie postanowił rozpocząć życie z moją babcią w Glasgow, ale po kilkunastu latach wrócił do ojczyzny. Niestety, nigdy go nie spotkałem, bo zmarł zanim przyszedłem na świat. Dlatego reprezentowanie Polski ma dla mnie głębsze znaczenie. Jest to sposób na duchowe połączenie się z dziadkiem i ścisłe nawiązanie do korzeni mojej rodziny, która pochodzi ze Skoczowa.
Ma pan 24 lata i urodził się w Falkirk. Czy w pańskiej rodzinie przekazywana była wiedza o Polsce?
Tak. Mój ojciec Ricky Tomanek przekazał nam wszystkie informacje na temat naszego pochodzenia. Nasza rodzina nie jest liczna i obecnie nie mamy kontaktu z naszymi polskimi kuzynami, ale tata przypominał mi od najmłodszych lat, gdzie są moje korzenie. Moim marzeniem było grać w reprezentacji Polski i niesamowicie ciężko pracowałem, aby dojść do tego punktu. Naprawdę nie mogę się doczekać przyszłości z drużyną narodową, ponieważ wierzę, że mogę do niej wiele wnieść.
10 października miał pan zadebiutować w biało-czerwonych barwach w meczu z Ukrainą w Siedlcach. Do spotkania nie doszło, bo kilku naszych reprezentantów było zakażonych koronawirusem. Jak pan przyjął tę informację?
Naprawdę byłem bardzo rozczarowany, że to niezwykle ważne dla mnie spotkanie zostało odwołane. Oczywiście bezpieczeństwo graczy, całej obsługi i kibiców jest najważniejsze w przypadku COVID-19. Naprawdę byłem bardzo podekscytowany, że zadebiutuję w drużynie narodowej, ponieważ zanim zapadła ta smutna decyzja ciężko pracowaliśmy z innymi kadrowiczami przez trzy dni na obozie przygotowawczym. Koledzy z reprezentacji również byli pozytywnie nastawieni do walki. Pomyślałem sobie o tym, jak harowałem, aby dojść do tego punktu, na wyciągnięcie ręki zbliżyć się do mojego pierwszego występu dla Polski. I kiedy byłem o krok od spełnienia marzeń, okazało się, że meczu nie będzie. Dlatego przez kilka dni byłem zgorzkniały. Mimo wszystko w obecnych czasach bezpieczeństwo jest najważniejsze. Wiem, że wkrótce ponownie nadarzy się okazja do debiutu i będę więcej niż gotowy, aby reprezentować Polskę najlepiej jak potrafię.
Tworzy się w polskiej kadrze silna grupa ludzi pochodzących z prawdziwego serca rugby, bo oprócz pana są trener Duaine Lindsay czy Tom Fidler. Czy to oznacza, że Biało-Czerwoni będą prezentować styl brytyjski? Szkoci cenią sobie niezależność, więc mam nadzieję, że nie uraziłem pana tym pytaniem...
Faktycznie, my Szkoci lubimy być trochę bardziej niezależni niż nasi sąsiedzi na południu. Tak, mamy bardzo silną grupę. Są wspomniany Tom oraz Ross Cooke, Sam Stelmaszek, Ed Krawiecki i kilku innych, a na jej czele stoi Duaine ze świetnymi pomysłami na to, jak robić postępy i odnieść sukces. Myślę, że doświadczenie, które przywieźliśmy z Wielkiej Brytanii, pomoże rozwijać się drużynie narodowej. Nie rezygnujemy też z polskiego stylu gry, bo przecież wszyscy mogą się od siebie uczyć.
Jak i kiedy narodził się pomysł, żeby przyjść do polskiej Ekstraligi?
Wiosną zawieszono rozgrywki ligowe w Szkocji w związku z COVID-19. Zobaczyłem ogłoszenie na portalu Rah Rah Rugby o możliwości przyjazdu do Lublina. Skontaktowałem się z Duaine’em Lindseyem i przeprowadziłem z nim pozytywną rozmowę na temat Ekstraligi. Skorzystałem z oferty, która nie kolidowała z moimi studiami w Szkocji. Jednak miałem pozostać tu tylko do końca października. Teraz z wiadomych powodów są kłopoty z rozgrywaniem spotkań, również w Ekstralidze, wiec wróciłem na Wyspy. Jestem zdrowy, zbieram siły, a wkrótce rozpocznę trening przed drugą rundą rozgrywek w nowym roku. Wiosną znów pojawię się w Polsce.
Jak odnalazł się pan w Lublinie?
Świetnie. Mamy tu młody zespół z dużym potencjałem. Jednym z moich celów, kiedy przyjechałem do Lublina, była pomoc ekipie na wszelkie możliwe sposoby, by Edach Budowlani osiągnęli więcej niż w poprzednich sezonach.
Pod względem sportowym chyba też nie było źle, skoro wskoczył pan na czoło klasyfikacji punktowej rozgrywek?
Bycie na szczycie tego zestawienia to dla mnie zaszczyt i osobiste zwycięstwo, ponieważ podstawą mojej gry jest kopanie piłki. Dlatego znalezienie się na topie w pierwszym sezonie i w tak krótkim czasie jest niesamowite i daje mi wiele pewności siebie.
Jaki poziom prezentują polskie kluby?
Całkiem odmienny od tego, który znam ze Szkocji i z mojego klubu Stirling County. W Polsce nieco więcej zależy od siły zawodników i ich warunków fizycznych.
Zaczął pan przygodę z rugby jako siedmiolatek. Grał pan również w... Bahrajnie. Czy pańscy przyjaciele nie byli zdziwieni, że wybiera pan nieco dziwne miejsce, gdzie rugby nie jest bardzo popularne?
Moi przyjaciele faktycznie byli trochę zaskoczeni. Jako 19-latek pojechałem do Bahrajnu, bo chciałem się dowiedzieć, jak odbierają rugby w tamtej części świata i byłem otwarty na naukę. Z Polską było inaczej, bo moi znajomi całkowicie rozumieli mój wybór. Znają moją ogromną chęć gry dla kraju moich przodków.
Na co stać polską kadrę? Puchar Świata w rugby 15-osobowym jest na razie marzeniem nie do zrealizowania, ale awans do igrzysk z udziałem siódemek wydaje się realny. Jak pan myśli?
Jeśli chodzi o reprezentację „piętnastek”, to uważam, że możemy grać na poziomie Gruzji (od 2003 roku co cztery lata walczy w fazie grupowej PŚ – przyp. red.). Mamy kilku bardzo utalentowanych zawodników i dobrych trenerów ze świetnymi pomysłami. Potrzebujemy tylko więcej czasu na rozwój. Kiedy masz podstawową grupę graczy zmierzającą w określonym celu, to nie ma rzeczy niemożliwych. Natomiast specyfika „siódemek” wymaga więcej czasu spędzanego na zgrupowaniach i częstego udziału w turniejach. To jedyny sposób, aby rozwijać się jako naród w światowym rugby.
| 
